Vlladimir

Rupert će uvek ostati Dylan. Što se ovog novog sranja tiče i Markusa, i ne deluje mi nešto ćelavo...više mi deluje ko narkoman u poodmaklom stadijumu krize. No, ovaj Markus i nema veze sa zamenom Gruča iz stripa, prvenstveno što od filmadzija ide ovo objašnjenje što se Gručo ne pojavljuje: We’re here at the mansion filming multiple scenes that occur here during the film with Dylan, Elizabeth (Anita Briem) and Marcus (Sam Huntington). As many have surmised already, Anita is playing Dylan’s love interest and Sam is Dylan’s sidekick, replacing the much beloved Groucho from the comics. A lot of people have complained about that replacement and I understand why. (Hey, I was pissed when they made Chas into Shia Labeouf.) It’s hard to see something you know so well and have for so many years go through drastic changes like that but here’s the reason why and it all boils down to one word: money. For those of you who might not know, in the Dylan Dog comics, Dylan’s sidekick is an actor who’s last role was playing Groucho Marx and he kind of got stuck there due to a memory loss (finally revealed in issue 228). He now lives and acts just like Groucho Marx. Now, when we started developing the movie, we immediately started researching it and found that Groucho Marx’s likeness is owned by a company who has licensed it from his estate (no need to mention their names). Such a place is likely to not care when an Italian publishing company starts using Groucho’s likeness in 1986. Heck, it probably won’t even last, right? By the time they realized it was going to last and it had become as big an international sensation as it was, the costs, in both cash and bad PR, would have been too great to make it worthwhile. Besides, it’s not like an Italian comic book character would ever make it to the American big screen, where the real Groucho is so well-known, right? So we come along, asking if we can make a movie with their character in it and they say, “Sure, it’ll just be seven figures. Several of them. Oh, and we want a piece of every image of him you use on anything, including any comics Bonelli publishes in the future.” Well, as you might guess, we can’t really do that, especially at during the development phase when there isn’t even any money attached to the movie yet. And try going to any potential financers and ask for seven figures just to use a supporting character. So we have to plan for an alternative. Our first thought was to replace Groucho with another, more acceptable comedian and get the actual comedian to play the role. Like maybe the actor was playing Robin Williams or Roberto Benigni and we get the actual Robin Williams or Roberto Benigni to play it? Well, then we’re painting ourselves into another corner by needing to get one of those actors in the movie. And now we’ve got to be able to answer questions like “Why can’t it be Eddie Murphy? We could get Eddie Murphy for you.” or, worse, “Can we make his sidekick Robert Pattinson instead? Girls like him.” So we made the decision to fight what battles we could win and not go looking for more that would keep us from making the film. (There have been enough about Dylan driving a bug or wearing a red shirt, believe me.) And so Marcus was born. There are plenty of nods to Groucho in the movie, hopefully in ways that make the fans know we care. Keep a lookout for the photos in Dylan’s office or when Marcus has to show up and throw him a gun from time to time. Novi Dylan:

Ja još ne mogu da verujem da ljudi ne znaju za ovaj film. Remek-zombie-delo iz 1994, Cemetery Man je na engleskom naziv...ali fenomenalan je. Odavno ga imam na disku, preporučljiv za više putno watchovanje. Nego, je l' ko video ovaj crtać: trash iz 1986. name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src=" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>&hl=en&fs=1"> name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src=" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344">

I da se konstantno usavršava i napreduje, jer bez toga sve ostaje na ideji. Pop-art to ni u kom slučaju ne nudi, niti prostor za progres niti jedinstvenost i originalnost, i zato će uvek biti nešto čemu će se diviti pomodarci, laici i ljudi bez ukusa.

Pa što bi se vraćao na početak? svaki umetnik kakvog god da je kapaciteta, željan je nekog progresa. Međutim, kakvi su trendovi danas i sobzirom da dobar broj bendova čim im osvane neka godišnjica ili izdaje neki odavno bootlegovan koncert ili radi rimejk svog najboljeg album, možda i Ville za 15-20 godina rada reši da se ponovo snimi ''Razorblade...''

Što se filmova tiče, ameri uveliko snimaju i film o Dylanu Dog-u, kojeg glumi lik koji je glumio poslednjeg filmskog Superman-a. Gručo se ne pojavljuje u filmu, već neki Markus. Dylan takođe poseduje laboratorije, ogroman arsenal raznoraznog oružja, a radnja je smeštena u Njujork. Zaključak: predstoji nam još jedna holivudska bljuvotina. Interesuje me samo, da li su uopšte konsultovali Sklavija za ovo đubre...ako je on sam to dozvolio da se snima, zbogom pameti.

Istina. A mukica se baš trudio da u ''Summer Wine'' spotu dobije na izgledu Jonny Depp/John Holmes.

Blind Guardian - Nightfall in Middle Earth King Diamond - Abigail Iron Maiden - Killers Judas Priest - Pain Killer Manowar - Hell on stage 2x Stonefield - Light Of Lies Bal Sagoth - Starfire... Nevermore - Dreaming Neon Black Immortal - Pure Holocaust Helloween - Keeper II Mercyful Fate - 9 i bar po 3 albuma pride od Blind Guardiana i King Diamond-a.

Dajte bre ljudi, ovo sranje nije bend...carevi sa jednom pesmom...ako se i može tako nazvati.

Dead like dead lovers lane. Pa koliko znam prošle godine su izbacili live album Digital Versatile Doom: Live At Orpheum Theatre, verovatno neće ništa biti do sledeće godine.

Ne znam da li je ovo fake ili ne, ali sobzirom da se pričalo o crtaću ''Black Sad'', evo pilot sekvenci za crtać. Koliko vidim, biće rađen po prvom albumu. http://www.pogledaj.name/blacksad/video/80Plz6wrMrc

Metallica - Live Shit Blind Guardian - Imaginations through the Looking glass Ancient Rites - ...and the Hordes stood as one Mushroomhead - vol. 1 a od bootlegovanih Massacra - Live in Sweden 1990 Blind Guardian - Twilight town of Wuppertal 1991 Immortal - Live at Graspop 2008

Da. Julski broj ''Zabavnika''. Međutim, tu su se više bavili tim ''preteranim'' i usputnim osvrtom na pop-art. Par godina unazad u nekim starijim brojevima ''Zabavnika'', bilo je nekoliko članaka baš o pop-artu.

I jedno i drugo, ne bih ovde detaljisao. Ni ja ne volim pop-art uopšte...čist degeneritet. Isto tako ne volim ni radove Cileta Marinkovića i pokojne Olje Ivanjicki. Umetnička vrednost marginalna, medijska eksponiranost maksimalna. To što su oni radili/rade po meni je težak kič.

Ceo pop art se svodi na to da se od kiča napravi umetnost. Recimo, odeš na buvlju pijacu i nađeš neku odvratnu šolju, a onda prema nekom svom ''nacrtu'' dodaš joj neke detalje, oblikuješ je po nekoj svoj viziji (ne bukvalno oblikuješ-više doteraš) i onda to nazoveš umetničkim delom. Takvim stvarima su se divili (i posedovali ih) ili laici koji su se hteli pohvaliti nečim totalno drugčijim od svega, ili buržuji koji nisu znali šta sa novcem pa ga bacali na te gluposti na kojima su Vorhol, Dagi Filds, Dejvid Fokni i drugi pobrali lovorike...Pop art nije samo taj Merlinski kič, u pop art spada mnogo toga, od literature, preko ličnosti do oblačenja. Za pop art se vezuje i camp izraz, pop art obiluje šokantnim, preteranim...zamisli stvar koja liči na nešto a onda je pretrpaš raznoraznim detaljima i glupostima da na kraju ne liči ni našta, ali ti to nazoveš umetnošću, i daješ joj neku kulturološku vrednost. Oskar Vajld je bio fan takvih stvari (što u to vreme nije bio pop-art, ali se vezivalo za opčinjenost maksimalnim kičerajom). Nikad nisam čitao Kafku, ali on se ubacuje u taj koš preteranog, i vezuje se za pop art. Isto važi i za Dzima Morisona, koji ovom pokretu pripada ponajviše zbog svog ekscentričnog ponašanja, a manje više i odevanja u nekim slučajevima, ali ne mogu ni osporiti da neki od tekstova na ''the soft parade'' nisu inspirisani tadašnjom pop kulturom. Pop art je ispao onako kako su i hteli, on ima svoje poklonike, i uvek će ih biti. A umetnici koji su priklonjeni ovakvom izrazu, imaju zarade da obezbede bar 2-3 generacije svojih potomaka.

Počni sa Vorholom, pa onda i onim likom, sad ne mogu da se setim imena, ali poznat je sa onim potapanjem životinja u formalin. No, nikad mene lično taj pop-art nije nešto privlačio. To mi je nekako kao kad danas imaš ove 3D umetnike koji maestralno barataju sa ilustratorom, cs-om, i drugim programima, al' kad im daš olovku i papir u ruke ne znaju dve prave da povuku. Mada, kad već pominješ pop art, Dadaizam je mnogo pre uticao na razvoj te pop kulture no futuristički izraz. Ipak: Futurizam je kulturni pokret nastao pocetkom 20. veka u Italiji. Ideolog pokreta bio je Filippo Tommaso Marinetti koji 1909. god. u francuskom dnevniku Le figaro objavljuje Manifest futurizma, proklamujuci njegova nacela: gnusanje naspram proslosti, narocito tradicionalne umetnosti te velicanje ljubavi prema brzini, tehnologiji, nasilju a simboli pokreta postaju automobili, avioni, industrijske gradske zone (koje se sa 100 godina zakasnjenja razvijaju i u Srbiji) predstavljajuci trijumf tehnologije, nad prirodom. Futirizam svoje poklonike brzo stice sirom Evrope a narocito u Rusiji. Podrucje futurizma cine knjizevnost, slikarstvo, pozoriste, muziku (zacetak elektronskog industrial zvuka datira jos od 1913. godine kada na scenu stupa Luigi Russolo sa radom The Art of Noises) arhitekturu, ples, fotografiju, film, cak i gastronomiju. Marinettijeva polemicnost brzo privlaci Umberta Boccionija, Carla Carra i vec spomenutog Luigija Russola i ubrzo futurizam dobija svoje okvire i sve se jasnije profilira, s tim sto vec 1915. susrece sa prvim znacima stagnacije jer mnogi njegovi predstavnici odlaze u rat. Futurizam je uvek karakterisala jaka veza sa tada postojecim politickim ideologijama i dok je Italiji bio usko povezan sa fasizmom u Rusiji su futuristi bili oslonjeni na sve vise rastuci komunisticki pokret. U Rusiji se oko 1913. razvija Kubo-Futurizam. Ruski futuristi Velimir Khlebnikov, Aleksey Kruchenykh, Vladimir Mayakovsky, David Burlyuk, Igor Severjanin su poput svojih italijanskih kolega bili opcinjeni dinamikom, brzinom i besanim nocnim urbanim zivotom. Okupljeni u drustvo Geleja ruski futuristi razradjuju doktrinu Kubo-Futurizma i prisvajaju za svoj pokret rec budetlyane - будетляне - buducnost. Tezili su raskidom svake veze sa prosloscu, negirali autoritet te i ne cudi sto su u pocetku ruski futuristi slavili pojavu komunizma (u prvoj fazi postojanja SSSR-a postaju dominantni u sovjetskoj kulturi ali ubrzo futurizam dozivljava krah) Ego-Futurizam, knizevni pokret koji nastaje u carskoj Rusiji 1910. god. a kao glavni protagonista istog javlja se pesnik Igor Severjanin - Игорь Северянин - Igor Vasilyevich Lotaryov , Severjanin izdaje malu brosuru pod nazivom Prolog (Ego-Futurism). Severjanin je kratko i jasno predstavio sebe recima :"Ja sam Igor Severjanin, genije". Sa bizarnim stihovima poput onih u pesmi "Ananas u Sanpanjcu" tezio je prevazilazenju "zastarelog" nacina zivota ulaskuk u svet brzih automobila i dirizabala. Futurizam je pokret koji je znacajno doprineo razvoju SF-a, sa svojom vizijom buducnosti u sadasnjosti (lici malo na slogan DS - buducnost odmah). Neizmeran uticaj je ostavio na zapadnoevropsku, americku i japansku subkulturu. Dovoljno je spomenuti Ridlija Skota i njegov Bleyd Runner, zatim se primecuje ogroman upliv u japanski mange/anime, Marinetijev duh je narocito prisutan u delima Shinya Tsukamoto-a, direktora Tetsuo-a. Poseban uticaj futurizam ostavlja na cyberpunk. Ekspresionizam je podjednako književni i umetnički pokret. Javio se kao suprotnost profinjenom, estetizovanom i individualističkom impresionizmu. Hteo je da izrazi ono što je primarno, iskonsko u čoveku. Javlja se kao pokret u Nemačkoj 1905. godine, kada je grupa umetnika osnovala drezdensku grupu „Most“, kasnije se javlja i grupa „Plavi jahač“ u Minhenu i posle Prvog svetskog rata, grupa „Nova stvarnost“, takođe u Njemačkoj. Izraz čiji je tvorac najverovatnije Herbart Valden, izdavač revije vanguarde Der Sturm, 1911. godine, a koji se iz početka odnosio na sve progresističke umetničke pravce prije Prvog svijetskog rata, počev od fovizma, kubizma, futurizma, pa sve do prvih apstraktnih eksperimenata. Danas, u likovnoj umjetnosti, taj se pojam odnosi na poseban umjetnički pravac, koji je dosegao svoju najveću tačku razvitka, prvih godina XX veka, posebno u Njemačkoj. Kao reakcija na impresionizam, koji prenosi spoljašnji izgled prirode i svijeta na slikarsko platno, ekspresionisti napuštaju površne stimulacije i iluzije puntiljizma, u korist izražavanja unutrašnjeg duha stimulisanog religioznim, socijalnim, ili psihološkim nagonom, pa čak i optimističkim vizijama budućnosti. Percepcija realnosti je imala vrednost stimulanse kreativnog momenta unutrašnjeg doživljaja. Za izražavanje tog unutrašnjeg doživljaja ekspresionisti su stvorili novi piktoralni jezik koji se sastojao u nanošenju boje u linijom omeđene površine, ponekad preterujući namerno, sa dramatičnim i ekspresivnim potezima kista, dosežući granicu karikaturesnog. Kao i kubisti, ovi umjetnici su se direktno suprostavili senzualnoj umetnosti opijajućeg izraza impresionizma, prikazujući direktnu viziju svetlosti i boje, u korist snažnog ekspresivnog sadržaja. Kao kontrapozicija futurizmu sa Sredozemlja, koji je se u to vreme rađao u Italiji, kao jedno moderno osveštavanje umetničke problematike, ekspresionizam označava sumnja i melanholija, koju inspiriše djelo danskog filozofa Kjerkegora. Umjetničko delo ekspresionista vodi ka sublimiranoj odsutnosti ličnosti koja pati zbog svoje slobode. Ekspresionisti grupe Brücke dopuštaju sebi slobodno hromatsko izražavanje kontrolisano spontanim kreativnim procesom i artikulisanim senzibilitetom autora. Veštačka harmonija praznog sadržaja prepušta teren asimetričnoj dekompoziciji, koja je najbolje predstavljena u svetski poznatoj slici Vrisak, (1895) norveškog slikara Edvarda Munka . Paralelno sa fovistima u Francuskoj, nemački umetnici su osećali da, kao proroci dotada nepoznatih umjetničkih vrednosti, moraju prevazići konvencije koje sputavaju umetnost njihovog doba. Temelj slikarstva u Evropi za narednih pedeset godina, bio je izražen u ciljevima tri grupe njemačkih umjetnika: Most, Plavi jahač i Nova stvarnost. Ekspresionizam ovih umetnika je proistekao iz protesta prema društvenim i političkim nepravdama. U delima u kojima su protestovali protiv nepravdi svog vremena, nastojali su da se što neposrednije ogleda snaga njihovog stvaralačkog poriva. Ovaj stvaralački poriv, združen sa željom za protestom, postao je temelj čitavog niza raznih pokreta u nemačkoj umjetnosti. Umetnički oblici koji su nastajali kao rezultat ovoga stanja, poprimali su kvalitete žestine, dramatičnosti, okrutnosti i čak fanatizma koji na primer, u „razumnoj“ francuskoj umetnosti i uprkos tadašnjoj percepciji fovizma kao „divljeg“ likovnog izraza, se nije nikada u potpunosti javljao. Mladi umetnici ovoga pravca identifikovali su se sa religioznim misticizmom srednjeg veka, nihilizmom filozofije danskog egzistencijaliste Serena Kjerkegora, kao i sa umetnošću, ali i animizmom primitivnih kultura. Neki su takođe sledili dečiji način likovnog izražavanja, koji karakteriše naivan i emotivan naboj prema okolini. Na primer, umetnost Emila Nolda po percepciji i osećaju je slična mističnoj umjetnosti srednjeg veka, dok je Edvard Munk mnoga od svojih djela bazirao na srednjovjekovnoj i primitivnoj umjetničkoj tradiciji. Franc Mark je inspirišući se u stvarnosti pećinskog čoveka stvorio poetičan izraz, koji karakterišu čiste forme i emotivno korišćenje boje. Georg Gros i Oto Diks, su bazirali svoj izraz na protestu protiv pruskog militarizma. Maks Bekman, iako nije pripado nijednoj organizovanoj grupi ekspresionista, išao je putem koji je po duhu bio donekle srodan delu Ota Diksa. Poslije Prvog svijetskog rata, Diks je u stilu satire obrađivao degradiranu polusvest tadašnjeg političkog društva Njemačke. Bekman je negovao sličan stil otvorene satire, ali je svoj emocionalni intenzitet izraza, modifikovao mirnim geometrijskim aranžmanom kompozicije koji je učio od kubista. Ovaj kvalitet daje jasnoću njegovom načinu slikanja, koji podsjeća na djela „starih majstora“ evropskog slikarstva. Što se kritika tiče, šta će ti to? Polagati nade u kritike pojedinaca, isto je ko kad neko nekom metal albumu da ocenu 5/10, a ti ga preslušaš, i skontaš koliko je album super recimo, i da kritika nema veze s mozgom.

Meni je to porodična tradicija, kod mene u kući ima skoro 4 decenije ''Politikinih Zabavnika''. Doduše neke brojeve sam izgubio, ali opet police su mi prenatrpane ''zabavnicima''. Najbolje izdanje ''Politike'' ikad. Ovaj 3000 je ok, no, pored knjige, mogli su malo veći broj strana da ponude, i više napišu o kolektivu ''Zabavnika''. Ali što se tiče ovih poklon knjiga, super potez. Jedino što mi trenutno ne ide uz ''Zabavnik'' su ilustracije od Gorskog, previše zbrzano, i šablonski. Andrej je s druge strane ok. Šteta je što više nema ''sf'' odeljka, no, može se i bez.

A koja je tebi najnaj ali naj agresivnija pesma od Slayera, ali zaista da kad je čuješ, da ti opne bubne prokrvare od jačine te iskonske agresije? Aggressive Perfector?

U kom bi pravcu samo tema otišla kad bi se govorilo o domaćim potcenjenim/precenjenim sastavima, kad se ovako koljete oko stranaca...

Bounded i Fabolus da, ostalo i ne baš...No, ko zna. Nevermore je recimo strašno podcenjen bend Trivium je precenjen, Machine Head takođe. Limp Bizkit, kakvi god bili, danas su i previše podcenjeni i pljuvani.

Exodus? Pa kakve katastrofe u poslednje vreme izdaju, sumnjam da su nešto precenjeni....ovo poslednje je samrt. Precenjeni su Kamelot, Amon Amarth, Dimmu Borgir, Satyricon... Podcenjenih ima i previše, spisak bi se protezao...

Nemoj prodavati, grehota. Čuvaj ih, da se jednog dana sa setom setiš i smeškom starca, u šta si trošio mladost.

Ma' man! Odlično si mu rekao. Ja bih samo dodao da se svi zapitaju što nikom nikad nije uspelo da snimi ijedan film po Zelaznijevoj knjizi? Doduše snimljen je film po ''Damnation Alley'' romanu, ali kad su ga pustili Rodzeru, ovaj je opljunuo po njemu najstrašnije, iako je za vozila koja su korišćena u filmu uložena solidna lova. Film je naravno bio debakl, iako ima finih delova.

Sorcerer, švedski doom, odličan s/f album iz 1995. http://www.megaupload.com/?d=COPD2JEV

Koliko stranica ima novi Zagor special? Je l' opet Ferrijev crtež? Za Dampyra sam čuo da je ovo epizoda iz dva dela.

Koliko sam ja čuo, u postavi ovog ''VON-a'' samo je Von, Kill i Snake nemaju veze sa ovim ''reunionom''. Čak likovi iz NWN-a tvrde da ovo nema veze sa pravim povratkom VON-a.