Jump to content

Recommended Posts

They're selling postcards of the hanging

They're painting the passports brown

The beauty parlor is filled with sailors

The circus is in town

Here comes the blind commissioner

They've got him in a trance

One hand is tied to the tight-rope walker

The other is in his pants

And the riot squad they're restless

They need somewhere to go

As Lady and I look out tonight

From Desolation Row

 

Cinderella, she seems so easy

"It takes one to know one," she smiles

And puts her hands in her back pockets

Bette Davis style

And in comes Romeo, he's moaning

"You Belong to Me I Believe"

And someone says," You're in the wrong place, my friend

You better leave"

And the only sound that's left

After the ambulances go

Is Cinderella sweeping up

On Desolation Row

 

 

Eto ti Desolation Row...od Bob Dylana

Link to comment
Share on other sites

Ако дођеш

Куда ћеш?

Ако дођеш

Како си?

Обриши модрице

прогледај

и реци ми ...

Ако дођеш

Машина сећања успорава

Ритам капи

Ритам

Капи заувек

Капи

Не гледај ме

Ружан сам као

спржена земља

Моје лице је магла

Топла и тешка

Моје око је

у свађи

са Душом

И језик је

у немилости

Срца ...

 

Није цела, мрзело ме да куцам, јеби га ...

Зове се "Дланови"

Link to comment
Share on other sites

To je moja "Mala, vesela pesmica"

Htela sam da vidim šta drugi kažu...inače, jedina pesma, od svih koje imam, koja je depresivna! Samo sam želela da oslikam stanje drustva, onako kako ga ja vidim!

Lepo je sto si postovala svoju pesmu.

 

 

Ali, zar ne sluzi ,,Snaga reci'' za to? icon_confused.gif

 

 

Link to comment
Share on other sites

PRVO VEČE

 

by : Arthur Rimbaud

 

Ona se bila vrlo svukla,

A velika su stabla tu

U prozor zlobno krošnjom tukla,

Da vide nju, da vide nju.

 

U moju je fotelju sjela,

Radosno ruke sklopi tu,

Ispod golišavog joj tijela

Nožice treptahu na tlu.

 

Pogledah zračak koji bludi

- Iz krošnje leptirasti let -

U njezin smješak i na grudi,

Ko mušica na ružin cvijet.

 

Moj poljubac joj nogu dirne.

I kao kaznu za taj grijeh

Čuh zvuke bistre i nemirne,

Kristalno lijep i surov smijeh.

 

Pod košulju je raširenu

Sakrila noge: "Dosta s tim!"

- Tu prvu smjelost dopuštenu

Kaznila smijehom veselim!

 

Drhtuljke jadne, oči njene,

Dodirnuh usnom lagano.

Nježno mi glavu tad okrene:

"Oh! sviđa mi se, sviđa to!

 

Ali ti moram reći zato..."

Ostatak joj u grudi ja

Sakrih sa poljupcem, i na to

Začuh njen smijeh što znači: da...

 

Ona se bila vrlo svukla,

A velika stabla tu

U prozor zlobno krošnjom tukla,

Da vide nju, da vide nju.

Link to comment
Share on other sites

PRVO VEČE

 

by : Arthur Rimbaud

 

Ona se bila vrlo svukla,

A velika su stabla tu

U prozor zlobno krošnjom tukla,

Da vide nju, da vide nju.

 

U moju je fotelju sjela,

Radosno ruke sklopi tu,

Ispod golišavog joj tijela

Nožice treptahu na tlu.

 

Pogledah zračak koji bludi

- Iz krošnje leptirasti let -

U njezin smješak i na grudi,

Ko mušica na ružin cvijet.

 

Moj poljubac joj nogu dirne.

I kao kaznu za taj grijeh

Čuh zvuke bistre i nemirne,

Kristalno lijep i surov smijeh.

 

Pod košulju je raširenu

Sakrila noge: "Dosta s tim!"

- Tu prvu smjelost dopuštenu

Kaznila smijehom veselim!

 

Drhtuljke jadne, oči njene,

Dodirnuh usnom lagano.

Nježno mi glavu tad okrene:

"Oh! sviđa mi se, sviđa to!

 

Ali ti moram reći zato..."

Ostatak joj u grudi ja

Sakrih sa poljupcem, i na to

Začuh njen smijeh što znači: da...

 

Ona se bila vrlo svukla,

A velika stabla tu

U prozor zlobno krošnjom tukla,

Da vide nju, da vide nju.

offtopic.gif

 

 

 

Mislim da sam najbolje pisao kad sam se najgore osecao... icon_mrtav.gif

Link to comment
Share on other sites

Pa da, Netjemo da sjebemo ovu temu.

Snaga reci ima mesta koliko otjete pa se praznite tamo.

 

 

@JD Seven -> Oh, dramatize! laugh.gifbiggrin.gif

 

Izraelaca?

Hm, cek da vidim sta nisam postovala...uf rmzi me.

Ma evo pa sta nisi citala, citaj. icon_smile.gif

 

Bio sam mesec

 

Moj sin je vrlo tuzan.

 

Cemu god ga ucio-

geografiji, ljubavi,

stranim jezicima, sto se retko cuju

zbog grozne daljine-

on uvek njise kolevku u notji, ka meni:

ko sam ja?

Vise od zaborava.

Sam jezik zaboravljenog.

I dok mi sin ne shvati sta sam ucinio:

dobar sam koliko i mrtav.

 

Sta to radis sa nasim mirnim sinom?

Pokrivas ga jorganom,

ko hrpom oblaka-

mogao bih biti mesec.

 

Sta to radis sa svojim setnim prstima?

Oblacis ih u rukavice,

i izlazis.

 

Bio sam mesec.

 

 

Pesme meni

 

1 Moja dusa je ostetjena kao plutja rezaca dijamanata.

Divni i mucni su dani mog zivota.

 

Moje telo je kao novcanica bez pokritja.

Ako neko zatrazi zlato moratju da umrem.

 

Moje ruke su vec na svom mestu, i moje oci,

i moja kutja, jos samo ja lutam.

 

Lutam.

Divni i mucni su dani mog zivota.

 

2 Svetu i meni oci su zajednicke:

njima gledam njega, on gleda mene.

 

Ako placem,

svet ne mari.

 

Ali ako svet place u meni

potapam svoje obale.

 

 

 

3 Kao dete koje se prlja hranom

zelim da se ubrljam problemima sveta.

 

Celo lice, obrve,

 

kosulju, pantalone, stolnjak.

haljinu moje dragane, moju majku,

 

planine i nebo, sve ljude,

stopala andjela.

 

 

 

Ni otisci nasih tela

 

Da smo bili tu, nece ostati kao znaci

ni otisci nasih tela, ni nasi ostaci.

Svet se zanavek zatvara za nama,

vihor brise stope po dinama.

 

Vec se jasno vide dani i godine

koje nece biti ni moje ni tvoje,

neko vec dovlaci svodovne dine

koje nece liti kisu na nas dvoje.

 

I vec se trazi ime tvoje po spiskovima hotela,

i spiskovima brodova,

cija imena sama po sebi ubijaju srce.

 

Ni 3 jezika koje govorim

ni boja moje jave,

ni boja moje notji:

 

nista,nista mi nece pomoci.

 

 

za pcoetak...

 

to je Izraelac - Jehuda Amihaj

Link to comment
Share on other sites

by: William Blake

 

The Sick Rose

 

 

O Rose, thou art sick!

The invisible worm

That flies in the night,

In the howling storm,

 

Has found out thy bed

Of crimson joy:

And his dark secret love

Does thy life destroy.

 

 

Auguries Of Innocence

 

 

 

To see a World in a Grain of Sand

And a Heaven in a Wild Flower,

Hold Infinity in the palm of your hand

And Eternity in an hour.

 

A Robin Red breast in a Cage

Puts all Heaven in a Rage.

A dove house fill'd with doves & Pigeons

Shudders Hell thro' all its regions.

A dog starv'd at his Master's Gate

Predicts the ruin of the State.

A Horse misus'd upon the Road

Calls to Heaven for Human blood.

Each outcry of the hunted Hare

A fibre from the Brain does tear.

A Skylark wounded in the wing,

A Cherubim does cease to sing.

The Game Cock clipp'd and arm'd for fight

Does the Rising Sun affright.

Every Wolf's & Lion's howl

Raises from Hell a Human Soul.

The wild deer, wand'ring here & there,

Keeps the Human Soul from Care.

The Lamb misus'd breeds public strife

And yet forgives the Butcher's Knife.

The Bat that flits at close of Eve

Has left the Brain that won't believe.

The Owl that calls upon the Night

Speaks the Unbeliever's fright.

He who shall hurt the little Wren

Shall never be belov'd by Men.

He who the Ox to wrath has mov'd

Shall never be by Woman lov'd.

The wanton Boy that kills the Fly

Shall feel the Spider's enmity.

He who torments the Chafer's sprite

Weaves a Bower in endless Night.

The Catterpillar on the Leaf

Repeats to thee thy Mother's grief.

Kill not the Moth nor Butterfly,

For the Last Judgement draweth nigh.

He who shall train the Horse to War

Shall never pass the Polar Bar.

The Beggar's Dog & Widow's Cat,

Feed them & thou wilt grow fat.

The Gnat that sings his Summer's song

Poison gets from Slander's tongue.

The poison of the Snake & Newt

Is the sweat of Envy's Foot.

The poison of the Honey Bee

Is the Artist's Jealousy.

The Prince's Robes & Beggars' Rags

Are Toadstools on the Miser's Bags.

A truth that's told with bad intent

Beats all the Lies you can invent.

It is right it should be so;

Man was made for Joy & Woe;

And when this we rightly know

Thro' the World we safely go.

Joy & Woe are woven fine,

A Clothing for the Soul divine;

Under every grief & pine

Runs a joy with silken twine.

The Babe is more than swadling Bands;

Throughout all these Human Lands

Tools were made, & born were hands,

Every Farmer Understands.

Every Tear from Every Eye

Becomes a Babe in Eternity.

This is caught by Females bright

And return'd to its own delight.

The Bleat, the Bark, Bellow & Roar

Are Waves that Beat on Heaven's Shore.

The Babe that weeps the Rod beneath

Writes Revenge in realms of death.

The Beggar's Rags, fluttering in Air,

Does to Rags the Heavens tear.

The Soldier arm'd with Sword & Gun,

Palsied strikes the Summer's Sun.

The poor Man's Farthing is worth more

Than all the Gold on Afric's Shore.

One Mite wrung from the Labrer's hands

Shall buy & sell the Miser's lands:

Or, if protected from on high,

Does that whole Nation sell & buy.

He who mocks the Infant's Faith

Shall be mock'd in Age & Death.

He who shall teach the Child to Doubt

The rotting Grave shall ne'er get out.

He who respects the Infant's faith

Triumph's over Hell & Death.

The Child's Toys & the Old Man's Reasons

Are the Fruits of the Two seasons.

The Questioner, who sits so sly,

Shall never know how to Reply.

He who replies to words of Doubt

Doth put the Light of Knowledge out.

The Strongest Poison ever known

Came from Caesar's Laurel Crown.

Nought can deform the Human Race

Like the Armour's iron brace.

When Gold & Gems adorn the Plow

To peaceful Arts shall Envy Bow.

A Riddle or the Cricket's Cry

Is to Doubt a fit Reply.

The Emmet's Inch & Eagle's Mile

Make Lame Philosophy to smile.

He who Doubts from what he sees

Will ne'er believe, do what you Please.

If the Sun & Moon should doubt

They'd immediately Go out.

To be in a Passion you Good may do,

But no Good if a Passion is in you.

The Whore & Gambler, by the State

Licenc'd, build that Nation's Fate.

The Harlot's cry from Street to Street

Shall weave Old England's winding Sheet.

The Winner's Shout, the Loser's Curse,

Dance before dead England's Hearse.

Every Night & every Morn

Some to Misery are Born.

Every Morn & every Night

Some are Born to sweet Delight.

Some ar Born to sweet Delight,

Some are born to Endless Night.

We are led to Believe a Lie

When we see not Thro' the Eye

Which was Born in a Night to Perish in a Night

When the Soul Slept in Beams of Light.

God Appears & God is Light

To those poor Souls who dwell in the Night,

But does a Human Form Display

To those who Dwell in Realms of day.

 

 

 

Link to comment
Share on other sites

SONET

 

To su reci uvek iste koje kasne

gorku ljubav i svet. One su uspesni

prestanak jave, al' ne san kad se izjasne

sunca za noc, vec nesto trece, neutesni

zbog cega jesmo. Izvod iz cudesne basne

sna. Gorke obale na kojima neumesni

stojimo okrenuti svome pocetku gresni

zbog gubitka vida kada svetlost zgasne.

U snu smo oni cije zaljubljene usne traze

reci bez cilja, bez izmisljenih predela.

Oh te reci kako mogu da ublaze

ako su od sna. Lepoto neuvela

reci bez senke kada ko casu sunce

drzimo u snu gledajuci u crne vrhunce.

 

- B. Miljkovic

 

Link to comment
Share on other sites

@JBJ

Svaka chast za Sonet, chovek je genije...

 

Begunica

 

by: Rabindranath Tagore

 

Dodji, prolece,

smeh ljubavnice zemljin,

neka zakuca srece suma,

nestrpljivo da se izrazi!

Dodji u naletima nemira usred lisca

i cveca koje hita da se razvije.

Kao sjajna pobuna, baci se u noc,

u tamu vode, iznad zemlje,

oglasi slobodu zarobljnih klica!

Kao smeh munje, urlik oluje,

odjekni u bucnom gradu,

oslobodi rec ugusenu,

napor koji je pao u letargiju,

osnazi nasu borbu malaksalu,

budi pobednik smrti!

 

Secam se toga dana.

Pljusak je besneo, pa se smirio,

i ponovo poceo, cudljiv, s duvanjem vetra.

Uzeh svoju spravu za sviranje.

Nemarno sam dodirivao zice;

nehotice muzika je pratila

ritam naleta vetra i kise.

Ona je bila krisom ostavila svoj posao,

zastala kod mojih vrata,

pobegla, dvoumeci se.

Vratila se, ostala trenutak naslonjena na zid;

najzad je tiho usla u sobu i sela.

Pognute glave hitro okrece iglu u tisini.

Uskoro zaostaje, i ide da pogleda kroz prozor

drvored taman od kise.

Jedan cas kisnog popodneva,

punog senki, pesme i tisine.

Nista drugo.

 

Te noci ispevao sam

jednu pesmu,

ali ti nisi bila tu.

Pronasao sam reci

koje sam uzalud trazio vazdan.

Jest, iz nedara nocne tisine

one su se slile u svirku,

dok su se zvezde palile

jedna za drugom

Ali ti nisi bila tu.

Hteo sam jutros

da ti pevam pesmu svoju:

ali iako nisam zaboravio melodiju,

buntovne reci mi izmicu

sada kraj si kad mene.

 

Zadrhtacu bez sumnje

ako se ikad budemo sreli

u drugome zivotu,

u svetlosti udaljenog sveta.

Zaustavljajuci se,

prepoznacu tvoje oci,

tamne kao jutarnje zvezde,

i znacu da su pripadale

zaboravljenom sumraku

predjasnjeg zivota.

Reci cu:

car tvoj lica nije samo u njemu,

u nju se utkala zarka svetlost

moga pogleda pri susretu

koji se ne pamti,

i moja ljubav joj je dala

tajnu koja se izgubila.

 

Uvecala si me

svojom ljubavlju,

mene koji sam samo

jedan covek izmedju drugih,

koji plovi obicnim tokom,

pokretan voljom

promenljive milosti sveta.

Dala si mi mesto

tamo gde pesnici svih vremena

donose svoje darove,

gde ljubavnici u ime vecnog

pozdravljaju jedan drugoga kroz stoleca.

Ljudi zurno prolaze ispred mene na trgu -

ne opazajuci kako je moje telo postalo

dragoceno od tvog milovanja,

ne znajuci da u sebi nosimtvoj poljubac

kao sto sunce nosi u svojoj lopti

vatru bozanskog dodira,

kojom sija vecito.

 

Gazeci travu na stazi,zacuh:

''Poznajes li me?''

Osvrnuh se, pogledah je i rekoh:

''Ne mogu vezati ni jedno ime za tvoje lice''

Ona odgovori:

''Ja sam prva velika tuga tvoje mladosti''.

Njene oci su blistale kao rosno jutro.

Pocutah trenutak, a zatim zapitah:

''Jesi li iscrpla sav teret suza?''

Osmehnu se i ne odgovori.

Razumeh da je njen plac

imao vremena da nauci govor osmeha.

''Nekada'',

prosapta ona,

''govorio si da ces uvek voleti svoju tugu''.

Zbunjen, rekoh:

''Istina je, ali prosle su godine, i dosao je zaborav''.

I uzimajuci njenu ruku u svoju,

dodadoh:

'' I ti si se promenila.

Nekadasnji bol postao je vedrina''.

 

Srecan sam sto me ne gledas

vise sazaljivo.

Zlokobna car noci

i odjek mojih reci

koje kazuju zbogom,

prestrasene od ocajnog naglaska,

dovele su me do ivice placa.

Ali dan ce se roditi,

moje srce ce biti opet tvrdo,

i nece biti vise vremena za suze.

Ko kaze da je zaborav nemoguc?

Samilosna smrt buja

u samom srcu zivota,

obuzdavajuci njegovu ludu

zelju za trajanjem.

Burno more na kraju otpocine

u svojoj pokretnoj kolevci;

sumski pozar zaspi

u postelji od pepela.

Ti i ja se rastajemo,

i raskid ce pokriti

ziva trava i cvece nasmejano

na suncu.

 

 

Link to comment
Share on other sites

  • Recently Browsing   0 members

    • No registered users viewing this page.
×
×
  • Create New...